مداخلات تمرینی به صورت موازی انجام می شد: این تحقیق شامل دو گروه می شد، گروه اول در کنار یک برنامه تمرینی چندوجهی شامل گرم کردن، حرکات کششی، موبیلیزیشن تیبیوفمورال و پتلوفمورال و تقویت عضلات زانو و ساق تمرینات عضلات دورکننده ران را دریافت می‌کردند و گروه دوم در کنار همان برنامه تمرینی چند وجهی تمرینات عضلات نزدیک‌کننده ران را انجام می‌دادند. این تمرینات تحت نظارت یک فیزیوتراپیست و به صورت انفرادی دو بار در هفته به مدت 6 هفته انجام می‌شد. هر جلسه به طور متوسط ​​60 دقیقه طول می‌کشید و تمرینات در سه ست 8 تا 12 تکراری و با 60 تا 80 درصد از مقیاس درک فشار بورگ انجام می‌شد.

برای دانلود فایل کامل این برنامه روی لینک زیر کلیک کنید: 

برنامۀ تمرینی برای افراد با آرتروز زانو با تاکید بر تقویت آبداکشن و آداکشن ران برنامۀ تمرین تقویتی برای افراد با آرتروز زانو (با تاکید بر آبداکشن و آداکشن زانو)

برای تعیین بار تمرین هنگام شروع از ظرفیت شرکت‌کنندگان برای انجام ۸ تا ۱۲ تکرار از یک تمرین معین با شدت ۶۰ تا ۸۰ درصد بورگ استفاده م شد. پیشرفت‌های ۲ تا ۱۰ درصدی زمانی انجام شد که شرکت‌کننده قادر به انجام حداقل ۱۴ تکرار در آخرین ست بود یا زمانی که میزان فشار درک شده بورگ کمتر از ۶۰ درصد بود. به نظر می‌رسد این یک پیشرفت مؤثر و روشی آسان برای پیاده‌سازی در تمرینات بالینی است. به طور مشابه، هنگامی که علائم با استفاده از بارهای فزاینده بدتر می‌شد، تعداد تکرارها در هر ست افزایش می‌یافت تا همچنان از پیشرفت اطمینان حاصل شود.

نتیجه اولیه مورد نظر، مقدار درد گزارش شده توسط بیمار در مقیاس NRS و زیرمقیاس‌های KOOS  از درد و فعالیت‌های روزمره زندگی در پیگیری ۶ هفته‌ای بود. در صورت وجود علائم دو طرفه، برای ارزیابی نتایج از اندامی که بیشترین علائم را داشت استفاده شد.

نتایج

در مجموع، ۶۶ بیمار انتخاب و به طور مساوی به دو گروه تقویت عضلات نزدیک کننده ران و دور کننده ران تقسیم شدند. در هر دو گروه، تعداد زنان شرکت کننده بیشتر از مردان بود. پایبندی به درمان گزارش شده بالا بود، به طور متوسط ​​۱۰.۹ (± ۱.۸) جلسه در گروه دور کننده و ۱۰.۸ (± ۲.۱) جلسه در گروه نزدیک کننده. این تفاوت معنی دار نبود، بنابراین پایبندی به درمان هر دو گروه برابر در نظر گرفته شد.

پس از برنامه ۶ هفته‌ای، هر دو گروه در نتایج اولیه بهبود یافتند، اما هیچ تفاوت بین گروهی مشاهده نشد. این موضوع در مورد نتایج ثانویه نیز مشابه بود، که در آن نیز هیچ تفاوتی بین گروه دور کننده و نزدیک کننده مشاهده نشد. همچنین، هر دو گروه در طول جلسات، کار کلی مشابهی را نشان دادند. این مورد از طریق ضرب تعداد ست‌ها، تکرارها، RPE  محاسبه شد.

بهبود درون گروهی بررسی نشد زیرا هدف از این کارآزمایی، مقایسه گروه تمرین عضلات نزدیک‌کننده و با گروه تمرین عضلات دورکننده ران بود. با این حال، پس از بررسی تغییرات گزارش‌شده در NRS، هر دو گروه به کاهش درد (تقریباً 3 امتیازی) دست یافتند که می توان آن را یک بهبود بالینی در نظر گرفت. همین امر برای پیامد اولیه دیگر، درد KOOS، نیز صادق بود، که در آن افزایش تقریباً 20 امتیازی حاصل شد.

سؤلات و فرضیه های تحقیق

بر اساس نموداری بار کار که در زیر آمده است، می‌توانیم به صورت بصری افزایش بار کلی کار را مشاهده کنیم که نشان‌دهنده پیشرفت تمرین در طول هفته‌ها است. نمودارهای مربوط به کل بار کاری خم و باز کردن زانو، حرکت عضلات سه سر ساقی و اسکات، پیشرفت مشابهی را نشان می دهد.

سؤال نویسندگان در مقدمه، وجود ارتباط بین بهبودهای مشاهده‌شده هنگام افزودن تمرینات تقویت مفصل ران به توانبخشی آرتروز زانو بود. از آنجایی که بهبودهای مشاهده‌شده ممکن است بیشتر به افزایش دوز تمرین مرتبط باشد تا تأثیر تمرینات مفصل ران، نویسندگان می‌خواستند دو برنامۀ تمرینی را با دوز تمرینی مشابه مورد مقایسه قرار دهند. در واقع، هر دو گروه بهبود یافتند و هیچ تفاوتی بین تقویت عضلات دورکننده و نزدیک‌کننده ران وجود نداشت. بنابراین، حداقل در این مطالعه، به نظر می‌رسد بهبودها بیشتر وابسته به دوز هستند، اما از آنجایی که هیچ گروه با دوز پایین در نظر گرفته نشده است، این موضوع قابل تأیید نیست.

انتخاب تقویت عضلات نزدیک‌کننده ران ممکن است کمی عجیب به نظر برسد، اما این انتخاب بر اساس این واقعیت بود که در افراد مبتلا به آرتروز زانو، در مقایسه با افراد سالم، اختلالاتی در قدرت نزدیک‌کننده ران مشاهده شده است و همچنین بین پیشرفت آرتروز زانو و ضعف آداکتورهای ران وجود ارتباط گزارش شده است.

https://www.physiotutors.com/research/adding-hip-adductor-strengthening/