پروتئین عضلانی (استفاده از پروتئین برای عضله سازی) پروتئین یک ماده مغذی اساسی برای بهبود آسیب در ورزشکاران است. دریافت ناکافی پروتئین منجر به افزایش از دست دادن توده عضلانی، کاهش ترمیم بافت، التهاب و اختلال در روند بهبودی خواهد شد که همه این­ ها فرآیندهای وابسته به MPS هستند. در عین حال، مقاومت آنابولیک ایجاده شده در طی فرآیند بی حرکتی، نیاز به این درشت مغذی را افزایش خواهد داد. استفاده از مکمل های پروتئین وی بعنوان می تواند بهترین راه برای برطرف کردن این نیاز حین دوره توانبخشی شما باشد. قبل از مصرف هرگونه مکمل ورزشی پیشنهاد میکنیم که مقاله ما در مورد مکمل های تقلبی و مکمل های اصلی را مطالعه کنید.

آتروفی ناشی از آسیب عضلانی

در حالی که افزایش استرس مکانیکی باعث تحریک پاسخ آنابولیک با هایپرتروفی عضلانی می‌شود، بی‌حرکتی یا عدم استفاده با افزایش مقاومت آنابولیک منجر به آتروفی عضلانی خواهد شد. تخمین زده شده است که به ازای هر روز بی تحرکی 0/5 تا 0/6درصد از توده عضلانی از بین می­رود. این کاهش نگران­ کننده توده عضلانی با از دست دادن بیشتر قدرت همراه خواهد بود. 

این در حالی است که علاوه بر آتروفی ساختاری در عضلات، تخریب عصبی عضلانی نیز ممکن است رخ دهد. این دوره‌های بی‌حرکتی همچنین با از دست دادن تراکم استخوان در بیشتر قسمت‌های بدن همراه خواهد بود؛ که خطر شکستگی را به‌ویژه در افراد مسن و یا ورزشکارانی که به دلیل رژیم­ های سخت تغذیه­ ای و اعمال بارهای زیاد در معرض تخریب استخوان هستند، افزایش می‌دهد. 

سیستم های قلبی عروقی و قلبی تنفسی تا حد زیادی تحت تأثیر  بی تحرکی قرار می گیرند. به گونه ­ای که کاهش روزانه 0/99 تا 1/6 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max) و برون ده ­قلبی، تنها پس از 2 هفته استراحت در بستر گزارش شده است. گروهی از محققان بیان داشتند که ورزشکاران بالای 30 سال پس از سه هفته استراحت مطلق کاهش بیشتر ی در حداکثر اکسیژن مصرفی را تجربه خواهند کرد.

این نکته نیز قابل ذکر است که به دلیل کاهش حجم عضلانی و فعالیت بدنی، دوره ­های بی­ تحرکی می­ تواند تغییرات متابولیک را در پی داشته و منجر به افزایش مقاومت به انسولین شود. اگرچه مکانیسم­ های سلولی تأثیرگذار در فرآیند آتروفی ناشی از بی حرکتی نامشخص است، لیکن موارد زیر بعنوان فرضیه احتمال داده می­ شود:

• کاهش ظرفیت میوژنیک (به عنوان مثال، کاهش محتوای سلول های ماهواره ای و عملکرد)
• اختلال عملکرد میتوکندری همراه با افزایش رادیکال­های آزاد و افزایش پاسخ التهابی
• عدم تعادل در نسبت سنتز/تجزیه پروتئین به دلیل مهار مسیر سیگنال دهی آنابولیک و فعال­سازی مسیرهای پروتئولیتیک.

 

نسبت سنتز (MPS) به شکست (MPB) زنجیرۀ پروتئین عضلانی.

در رابطه با کاهش حجم عضلانی باید این نکته را ذکر کرد که تعادل زنجیرۀ پروتئینی بین دو وضعیت  MPS (سنتز پروتئین عضلانی) و MPB ( تجزیۀ پروتئین عضلانی) متفاوت خواهد بود. به گونه ­ای که MPB بزرگتر از MPS به طور ویژه اگر همراه با کمبود انرژی در دسترس باشد منجر به کاهش حجم عضلانی خواهد شد.

نتایج مطالعات نشان داده است که در روز اول پس از آسیب، MPB به صورت کوتاه مدت افزایش م­ی یابد. افزایش کوتاه ­مدت MPB را می­ توان دلیل احتمالی آتروفی شدید عضلانی در روزهای ابتدایی آسیب دانست. لازم به ذکر است که، مهم­ترین عامل آتروفی عضلانی در دوره ­های بیشتر از 2 هفته را کاهش انرژی مرتبط با MPS می­ دانند.

اخیراً مطالع ه­ای نشان داده است که دریافت 20 گرم پروتئین در شرایط بی­ تحرکی نسبت به شرایط معمول، منجر به MPS کمتری (31 درصد) خواهد شد. محققان این نتیجه را نشان دهنده کاهش حساسیت بافت نسبت به اسیدهای آمینه می­ دانستند. البته، این نتایج را می ­توان از طریق بحران انرژی و محدودیت­ های ذاتی در بافت آسیب دیده که مسیرهای تولید انرژی درون سلولی و خارج سلولی و سازمان اسکلت سلولی را در طول پاسخ آلودینامیک مختل می­کند، تفسیر کرد.

افزایش مقاومت آنابولیکی

عامل دیگر تأثیرگذار در کاهش حجم عضلانی حین بی ­تحرکی، افزایش مقاومت آنابولیکی است که بعنوان ناتوانی در تحریک آنابولیک ( به طور مثال، پروتئین، تحریک هورمونی و یا تنش عضلانی) جهت تحریک MPS ناشی از سالمندی، دوره­ های بی­تحرکی و همچنین بیماری­های سخت تعریف می­ شود.

 

نقش پروتئین در توانبخشی آسیب ­های ورزشی

با در نظر گرفتن تمام موارد فوق، پروتئین یک ماده مغذی اساسی برای بهبود آسیب در ورزشکاران است. دریافت ناکافی پروتئین منجر به افزایش از دست دادن توده عضلانی، کاهش ترمیم بافت، التهاب و اختلال در روند بهبودی خواهد شد که همه این­ ها فرآیندهای وابسته به MPS هستند. در عین حال، مقاومت آنابولیک ایجاده شده در طی فرآیند بی حرکتی، نیاز به این درشت مغذی را افزایش خواهد داد.

در همین راستا، تحقیقات آزمایشگاهی پس از بررسی نقش اسیدهای آمینه بر پویایی سلول ­های ماهواره­ای نشان داده­ اند که به نظر می­رسد مکمل پروتئین واکنش سلول­ های ماهواره­ای را پس از آسیب حاد عضلانی تسریع می ­بخشد. این ممکن است در بازسازی عضلات و فرآیند ریکاوری پس از آسیب مهم باشد. از سوی دیگر، مطالعات انجام شده روی انسان نشان داده­ اند که پس از جلسات ورزشی که آسیب­ عضلانی زیادی وجود دارد، رژیم غذایی پر پروتئین می ­تواند تأثیر مهمی بر فعالیت سلول­ های ماهواره­ای افراد تمرین­ نکرده پس از جلسۀ ورزشی داشته باشد.

علاوه بر این، به عنوان یک اقدام محافظتی،  مطالعات با محدودیت انرژی نشان داده ­اند که گنجاندن مصرف پروتئین قبل از خواب ممکن است استراتژی دیگری برای بهبود حفظ توده عضلانی در طول دوره توانبخشی آسیب های ورزشی باشد. در مورد مصرف پروتئین، سه عامل اساسی وجود دارد: کمیت، کیفیت پروتئین (منبع) و زمان و دفعات مصرف، تمامی این موارد را باید با کل انرژی دریافتی فرد در نظر گرفت.در برنامه­ های تغذیه با محدودیت انرژی، مشاهده شده است که مصرف پروتئین بیشتر منجر به کاهش آتروفی می ­شود.

 Mettler و همکاران، یک مطالعه 2 هفته ­ای انجام دادند که در آن شرکت کنندگان تحت یک محدودیت انرژی 40٪ قرار گرفتند و به دو گروه تقسیم شدند: به یک گروه 1 گرم پروتئین به ازای هر کیلوگرم در روز داده شد، در حالی که به گروه دیگر 2/3 گرم بر کیلوگرم در روز داده شد. گروهی که پروتئین کمتری مصرف کردند، کاهش توده عضلانی 1/6 کیلوگرمی تجربه کردند، این در حالی بود که در گروهی که رژیم غذایی با پروتئین بیشتر داشتند، 0/3 کیلوگرم کاهش توده عضلانی گزارش شد.

 

میزان دوز مصرفی پروتئین

 بسیاری از مقالات مرور شده، یک رژیم غذایی با پروتئین بالا (از 1/6 تا 3 گرم به ازای کیلوگرم در روز) با 20 تا 30 گرم پروتئین غنی شده با لوسین (3 گرم) در هر وعده غذایی در طول روز (از جمله قبل از خواب) را پیشنهاد کرده ­اند. نشان داده شده است که این دوز به ازای هر وعده غذایی (0/3 گرم پروتئین به ازای هر کیلوگرم در هر وعده غذایی) در افزایش MPS در بزرگسالان جوان  و مسن تر موثر است. لازم به ذکر است که توزیع یکنواخت پروتئین­ ها در یک دوره 24 ساعته مطلوب­ تر از زمانی است که مقادیر به طور نابرابر توزیع شوند .

همچین Mamerow و همکاران، نشان داد که توزیع همگن مصرف پروتئین می­تواند MPS را بیش از 25 درصد در مقایسه با توزیعی که پروتئین عمدتاً در وعده عصرانه متمرکز شده است، افزایش دهد. بر اساس این پاسخ فیزیولوژیکی، به نظر می ­رسد مصرف 4-6 وعده پروتئینی در طول روز می­تواند اثرات مفید بر پیشگیری کاهش توده عضلانی افراد آسیب­دیده داشته باشد. به نظر می­رسد مصرف پروتئین کازئین قبل از خواب یک استراتژی موثر در تقویت پاسخ سازگارانۀ عضلانی در طول یک برنامه تمرین مقاومتی باشد، اما تحقیقات بیشتری در برنامه های توانبخشی ورزشی برای تأئید این ادعا مورد 

منابع